شهره باقری - گزارش صد روزه رییس جمهور محترم را میتوان تکرار حرفهای گذشته نامید به گونه ای که نمیشد تشخیص داد این گزارش مربوط به دولت دوازدهم است یا دولت یازدهم. هر چند ارزیابی جامع این گزارش به بررسی جزییات آن نیاز دارد ولی در یک شمای کلی میتوان گفت همچنان مبنای رفتاری و کارکردی دولت برجام است. بر کسی پوشیده نیست که برجام هم شکلی و هم محتوایی یک معاهده شکست خورده است و آشیانه اقتصادی دولت بر تار و پود محکمی بنیاد گذاری نشده است. هرچند در لفاظی گرایش مثبت دولت به سمت اقتصاد مقاومتی مشهود است ولی عملا آثار این گرایش در جامعه ناپیداست. البته ویژگی گزارش دکتر روحانی نسبت به گزارش های قبل اعترافات وی از ناکارآمدی بخش هایی از نهادهای اقتصادی از جمله وجود تورم و وضعیت نامطلوب صندوق های بیمه و افزایش سهم خانوار در طرح تحول سلامت و عدم افزایش یارانه نقدی را میتوان نام برد. تاکید ایشان بر همگرایی مجلس و دولت نقطه مثبتی در نهادینه شدن قانون در کشور تلقی میگردد. آقای روحانی در ورود به بحث سیاست خارجی خیلی زیرکانه خود و دیپلماسی دولتش را در پیروزی بر گروه های تکفیری سهیم دانست و سهم پنجاه درصدی از آن را مرهون تلاش های دیپلماتیک دانست موضوعی که برای تحلیلگران نبردهای میدانی قابل هضم نیست. آنچه ایشان در خصوص تشبیه دیپلماسی و نظامی گری به دو بال موفقیت مطرح کردند یک اندیشه درست در بعد نظری است و دیدگاه های ديپلمات های وزارت خارجه در بحث رویارویی با داعش عملا این موضوع را نشان نمی دهد و در حالت خوش بينانه میتوان دولت را هم در این موفقیت شریک دانست. در بعد طرح های عمرانی اگر چه اعلام عدد بیست و پنج هزار ميليارد برای رییس جمهور شوق آور بود، ولی باید بدانیم که همچنان اعتبارات عمرانی ده درصد کل بودجه کشور را شامل میشود که این تناسب نگران کننده است و با گذشت چهار سال از عمر دولت، تغییری دراین تناسب به نفع طرح های عمرانی مشاهده نمی شود و همین موضوع یکی از دلایل طولانی شدن عمر طرح های عمرانی و توقف آنهاست البته ناگفته نماند که هیچ کدام از گرایش های فکری موجود در کشور از ارایه این گزارش خرسند نشده اند ولی متاسفانه مطالبات متفاوت این جناح ها رنگ و بوی سیاسی دارد. بخشهایی از اصلاح طلبان همچنان دغدغه عدم انتخاب وزیر زن در کابینه، عدم راهیابی زنان به ورزشگاها و عدم انتخاب وزیر از اقلیت های سنی مذهب را داشته و براین اساس از کارکرد آقای روحانی رضایت ندارند ولی قاطبه مردم مسایل معیشتی، بیکاری و رکود را مدنظر دارند. از جمله اعتراف های دیگر آقای روحانی اشاره وی به افرایش درآمد دولت بود که همین امر مطالبات مردم در حل مشکلات اقتصادی را موجه جلوه می دهد و ناکارآمدی دولت در این بخش را تایید میکند. اگر چه اشاره ایشان به سرمایه گذاری خارجی امید بخش بود ولی ناکارآمدی بانک ها و عدم گشایش اقتصادی بعد از برجام در این بخش این امیدواری را کم رنگ می کند. در نهایت رییس جمهور تلاش کرد یک گزارش براساس واقعیات موجود ارایه دهد که از رنگ و بوی سیاسی کمتر برخوردار باشد و تا حدودی هم موفق بود.