دانش آموزان گرچه امروز تنها چنددرصد از جامعه مارا تشکیل می دهند اما درآینده۱۰۰درصد نیروی انسانی جامعه خواهند بود. پس سرمایه گذاری درآموزش و پرورش، آینده ایران را رقم خواهد زد.
با روشن شدن اهمیت این موضوع، مسلما اولین بازوهای هدایت این فرزندان،گزینش معلمان و دبیرانی است که درسایه تخصص آموزشی خود باید مسلط بر شیوه صحیح ارتباط گیری بادانش آموزان باشند، چرا که مدرسه خانه دوم آن ها است، هرفرد به طور متوسط حداقل ۱۲سال عمر خود را بااین فضای آموزشی سپری می‌کند که دربرگیرنده بهارعمر فرزندان این مرزو بوم و حساس‌ترین رده سنی آنها می باشد، لذا بسیار مهم است که معلمان و دبیران توانایی درک متقابل و آموزش صحیح و دغدغه تربیت روحی و روانی براساس ظرفیت دانش آموزان را داشته باشند.
عدالت خداوند بر این قرار گرفت که هریک از انسانها در بخشی از مجموعه قابلیت‌های بشری استعداد و آمادگی بیشتری داشته باشند و این تنوع استعداد و ترکیب این تفاوتها چیزی است که جامعه بشری را کامل می کند و بالفعل کردن این پتانسیل ها به خوبی می تواند مسیرزندگی انسان را روشن و پر نشاط‌تر کند.
درسیستم آموزشی فعلی بسیار می‌بینیم دانشجویانی که نه تنها رشته تحصیلی خود را دوست ندارند بلکه حتی هنوز علیرغم گذشت چندسال از تحصیل در یک رشته تحصیلی نمی‌دانند چه استعدادهایی دارند و دقیقا باید برای چه چیزی تلاش کنند؟! که این معضل جوان جامعه ما را دچار حس پوچی و ناتوانی می‌کند.
یکی دیگر از مشکلات و معضلات جامعه و سیستم آموزش کشور پدیده شوم مدرک گرایی و تفاوت میان مدارک و مدارج علمی رشته‌ها است، نگرش اشتباه نسبت به علوم و رشته های متفاوت و طبقه بندی آن ها نه براساس کارایی رشته و توانایی های فردی بلکه براساس کسب درآمد بیشتر یا صرفا کسب مدرک و حتی بعضا مد و پسند جامعه، مفهوم و ارزش علم آموزی را تماما به حاشیه کشانده است و در حقیقت موجب شده است توجه‌ها از استعداد و توانمندی‌های دانش آموز و دانشجو به سوی مدرک محوری و مدلینگ مدارک تحصیلی برود.
باور کنید استعداد فرزندان این کشور طی چند دهه به مسیری غیر از آنچه که باید رفته است و چه استعدادهایی که در زمینه‌های مختلف می‌توانسته در سطح جهانی خوش درخشد و هدر رفته است، چه بسیار دانش آموزانی که در دهه های گذشته استعداد فراوانی در رشته های هنری و یا ورزشی داشتند ولیکن به خاطر محوریت ریاضیات و علوم تجربی احساس ناتوانی و ضعف نسبی کرده اند و اعتماد به نفس و حتی عزت نفسشان دچار نقصان گردید و هرگز فرصت نیافتند تا بر مدار استعدادهای غالبشان حرکت کنند، سیستم آموزشی حتی برای کمک به کشف و شناسایی این استعدادها گامی برنداشت چه برسد به تقویت و حمایت آنها.
آموزش را نباید از پرورش جدا کرد
حقیقت انسان، روح، روان و رفتار و کردار اوست که نباید از آن غافل شد، جدایی آموزش از پرورش و کنار گذاشتن مقوله مهم پرورش فرزندان جامعه ما بسیار دردناک است، چرا که ما رباتهایی نیستیم برای ذخیره اطلاعاتی که برخی از این اطلاعات ناکافی و ناکارآمد هستند، روندی که موجب می‌شود به سان رباتهایی شویم که محدود درکارخانجات و ادارات می‌شویم و عملا پویایی و خلاقیت در انسان با این انباشت اطلاعات و تکیه بر آنها خواهد مرد.
لازم است که تعالیم فرهنگی و اجتماعی و دینی در مدارس به صورت ویژه مورد توجه واقع شوند و تلاش شوند که شهروندانی موثر و سازنده برای آینده کشور در مدارس از همان اولین سال ورود به مدرسه در پشت نیمکت‌ها تربیت شوند، نسلی که قرار است آینده کشور را با دستان خود و با علم خود بسازد قطعا در سرزمینی که مزین به تمدنی بسیار کهن است و افتخار این را دارد که پایتخت تشیع در جهان است، باید از آموزه‌های فرهنگی و دینی کافی و درخور شان ایران اسلامی برخوردار باشد تا بتواند در این راستا با توجه به توانمندی‌ها و استعدادهای خود گام‌های مهم و موثر بردارد.
یکی از گمشده‌های نظام آموزشی کشور نقشه راه است، موضوعی که از ارکان مهم وگم شده گرانبهای سیستم آموزشی ما است و برخورداری از یک برنامه راهبردی و جامع ورق های تقویم کشور را به روزهای پربارتری خواهد برد، قطعا اگر از ابتدا مشخص باشد که قرار است دانش آموزان چطور و چگونه با عنایت به توانایی‌ها و استعدادهایشان وارد سیستم آموزشی شوند و این مسیر را به درستی طی کنند قطعا رشد علمی و تحصیلی بسیاری را در کشور شاهد خواهیم بود و خلأهای موجود بسیاری که در جامعه و در حوزه‌های مختلف به چشم می‌خورد برطرف خواهد شد.
استفاده از نخبگان برای طرح ریزی نقشه راهی متناسب بااهداف آموزش همراه با پرورش فرزندان کشورمان جزء اساسی ترین نیازهاست، نخبگانی دغدغه‌مند و آشنا با تمامی جوانب مرتبط با دانش آموزان، تا افراد سودجو و طمع کار نتوانند با سوء استفاده از نیازهای مبرم دانش آموزان یکدفعه و صرفا برای تجربه یا رفع مسوولیت و پرشدن رزومه کاری و یا دست یابی به منافع مالی، نسلی از دانش آموزان را به یغما ببرند و استعدادهای آنها در مشاوره‌های بی‌فایده به هدر برود.
