کیاست - پریسا پورسعید - بازهم ایران شاهد یک زلزله بزرگ بود. رودبار، بم، هریس و ورزقان و حالا کرمانشاه. این زلزله‌های بزرگ نشان می‌دهد ایران سرزمینی است که زلزله را در آغوش گرفته است.
قطعا وقتی کشوری شاهد این همه زمین لرزه است، مسوولان آنجا فکری به حال شهرهای خود می‌کنند. زلزله که بیاد خراب می‌کند، جان می‌گیرد و غم می‌پراکند. پس باید فکری کرد. باید جلوی خرابی را گرفت و اجازه نداد مرگ بر سر شهر زلزله سایه بیفکند.
می‌دانم داستان تکراری است. مانند این مطلب بعد از زلزله رودبار، بم، هریس و ورزقان هم نوشته شده است اما چاره چیست اینقدر باید نوشت، نوشت تا جنابان مسوولان فکری به حال زلزله کنند.
بعد از زمین لرزه همه دم از مقابله با زلزله می‌زنند و می‌گویند باید فکری کرد. ایران در خط زلزله است. تا همه داغ هستند حرف می‌زنند و وعده می‌دهند. شهر که آرام شد، کم کم همه فراموش می‌کنند گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته... .
همه فراموش می‌کنند تا زلزله بعدی. باید باور کنیم بسیاری از ساختمان‌های کشور چه در شهرهای بزرگ و چه در شهرهای کوچک، مقاومتی در برابر زلزله ندارند و با کوچک‌ترین لرزش‌ها، آسیب میبینند چه برسد به زلزله 7 ریشتری.
تازه این داستان شهرهاست. روستاها اوضاعی خراب‌تر دارند. زمین لرزه اراده کند روستاها با خاک یکسان می‌شود.
قرار نیست کار سختی کنیم یا دست به معجزه ببریم. همه دنیا یک روش ساده برای مقابله با زلزله دارند و آنهم ساختن ساختمان‌های مقاوم در برابر زلزله و مقاوم سازی ساختمان‌هایی که در برابر زلزله مقاوم نیستند.
اگر ساختمان‌ها در شهرهای ایران مقاوم باشند، باور کنید احتیاج نیست بعد از اینچنین زلزله‌هایی شاهد فاجعه‌هایی مانند بم و کرمانشاه باشیم.
ژاپن نمونه بارز این مساله است. ژاپن شاهد زمین لرزه‌های شدیدی است اما با ساختن ساختمان‌های ضد زلزله، توانسته‌اند میزان خسارت‌های جانی و مالی خود را به کم‌ترین حد خود برسانند.
این رفتار تنها مخصوص زلزله نیست. بعد از فاجعه پلاسکو، همه گفتند سریع باید فکری به حال پاساژهای قدیمی تهران و دیگر شهرهای کشور کرد. هنوز همه دارند فکر می‌کنند و این پاساژها همچون گذشته مشغول کار هستند.
در مسابقات ورزشی به ویژه المپیک و مسابقات آسیایی، کمیته‌هایی تشکیل می‌شود که علل ناکامی را بررسی کنند. آنها بررسی می‌کنند اما در دوره‌های بعد بازهم به همان شکل سابق از مسابقات حذف می‌شویم.
فکر می‌کنم این روزها هم دوباره همه مسوولان از فکر کردن سخن می‌گویند و می‌روند که فکری به حال ساختمان‌های کشور کنند. آنها فکر می‌کنند تا باردیگر ایران با حادثه‌ای روبرو شود تا آنها بازهم تصمیم بگیرند برای حل مشکلات فکر کنند.
کاش مسوولان کشور در دوران پسا بحران اینقدر فکر نمی‌کردند و کمی عمل می‌کردند.
برخی از اعضای نظام مهندسی معتقد هستند جغرافیای ایران از لحاظ میزان زلزله خیزی سطح بندی شده است و برخی مناطق در محدوده خطر پذیری بالا قرار دارند. بنابراین نیازی نیست تمام ساختمان ها با استانداردهای مقاومت در برابر زمین لرزه هایی با قدرت 7 – 8 ریشتر به بالا ساخته شوند.
در مقررات سازمان نظام مهندسی هم به اصول طراحی ساختمان برای مقاومت در برابر زلزله های پر قدرت اشاره شده است. در مناطق خطر پذیر باید تمام مقررات ساخت و ساز مسکن رعایت شود. اما نکته این است که وقوع زلزله ای به بزرگی بیش از 7 ریشتر در غرب کشور سابقه نداشته و پرقدرت ترین زلزله در این منطقه زمین لرزه 5 ریشتری بوه است.
برای ساخت وساز مسکن با مشکل نقص قانون یا نبود مقررات مواجه نیستیم، مهم ترین معضل در این بخش که باعث افزایش تعداد واحدهای نا ایمن شده، ورود افراد غیر متخصص و غیر حرفه ای به عرصه ساخت و ساز است.
درحال حاضر هر فردی با هر تخصصی می تواند وارد ساخت و ساز مسکن شود این درحالی است که وقتی تخلفی رخ می دهد این افراد قابل پیگیری نیستند. در حالی که امروز بسیاری از مهندسان نتوانسته اند جذب بازار کار شوند شاهد این هستیم که افرادی بدون هیچ تخصصی بساز و بفروشی می کنند و این وظیفه ما است که مانع ورود این افراد به حوزه تخصصی ساخت و ساز باشیم. زمانی می توان نظارت بر ساخت و ساز را افزایش داد که ساخت و سازها نظام مند شود، در قانون جدید سازمان نظام مهندسی ساختمان که در حال حاضر در مجلس مراحل بررسی را می گذراند، تمام خلاء های قانونی برای جلوگیری از ورود افراد غیر متخصص به این حرفه پیش بینی شده است. با وجود 21 میلیون پلاک رسمی در کشور اما آمار دقیقی درباره میزان مقاومت پذیری این واحدها در برابر زلزله با درجه بالا وجود ندارد. در عین حال که اساسا تمام مناطق کشور از لحاظ وقوع زلزله های پر قدرت خطر پذیر نیستند.
