امید به فردا، چشم انداز یا رویاهای شهردار

کیاست - ایمان محمدی- شهردار اصفهان روز چهارشنبه در جایی میزبان مدیران مسوول مطبوعات استان اصفهان بود که پیشترها و در طول صدارت سه دوره ای اصول گرایان، بیشترین کارکردش حضور معاونان شهردار برای پرده برداری از حجم انجام وظیفه آنان بود، اما اینجا بنای شهردار بر شنیدن بود، دریافت پیشنهادات، ارایه راهکارها و هم اندیشی درباره فردای اصفهان، همانطور که در مورد گروه های صنفی یا اقشار تاثیرگذار نیز چنین کرده بود.

اما جلسه برخلاف آنچه ممکن است در مورد دیگر نشست های شهردار گفته شود، یک شکست تمام عیار بود، پیشنهادات ناپخته، تکراری، تاریخ گذشته و نشانه دوری بخش زیادی مدیران مسوول از فضای عمومی استان و کشور، شرایط و ضوابط اقتصادی، جایگاه شهرداری و بالاتر از آن جایگاه مطبوعات به عنوان رکن چهارم دمکراسی بود، موضوعی که ظاهرا، قدرت الله نوروی شهردار، بهتر از اکثریت جمع حاضر بدان باور داشت.

یکی از مدیران مسوول که به تازگی زمزمه های انتصابش به سرپرست مجتمع مطبوعاتی هم مطرح شده، خواستار کاهش اجاره های دفاتر این مجموعه شد، با این استدلال که بسیاری از نشریات، توانایی پرداخت همان مبلغ ناچیز را هم ندارند! و کسی از او سووال نکرده وقتی نمی شود و نمی تواند چرا کسی اصرار بر ماندن دارد، نشریاتی که توانایی چنین اجاره های سبکی را ندارند، جذابیت یا مقبولیتشان در حدی نیست که بتوانند مخارج خود را تامین کنند پس لاجرم جزو ریزش ها محسوب خواهند شد، همانطور که بسیاری از روزنامه ها رشد می کنند و بعد از آنها نشانی نمی ماند.

چندین روزنامه اصفهانی که انتشار سراسری دارند در این نشست در حالی مدعی نگاه برابر و بدون خط کشی به مطبوعات شده بودند که شهرداری اصفهان در یک دوره دوازده ساله حداقل، در یک خط مشخص بود و خطکش این روزنامه ها بود که منتقدان را می نواخت. مدیر یکی از روزنامه ها که عدد تیراژ آن در عالم واقع اگر چهار رقمی شود، جشن می گیرد، از نبودن امضای شهردار بر دعوت نامه رنجیده خاطر شده و تبریک شهردار به کارکنان روزنامه زیر نظر شهرداری را تبریک نوروزی به خودش تلقی کرد.

نمایشگاه مطبوعات سال جاری علاوه بر اینکه غایبان زیادی داشت، محل خوبی برای همراهی خبرنگاران و روزنامه نگاران با شهردار جدید در سفری دست جمعی شد که علی رغم دعوت شهرداری، تنها 32 نفر از خبرنگاران و روزنامه نگاران را با خود همراه کرد، اما وقتی یک مدیر مسوول بگوید سه یا چهار نفر، نشان می دهد ارتباط شهردار با مطبوعات را مترادف ارتباط با مدیران آنها می داند، سخن و انتقاد عجیبی که مشت برخی از اهالی مطبوعات را پیش شهردار باز می کند.

 هم اندیشی چهارشنبه در حالی برگزار شد که مطبوعات اصفهان به جز چند نشریه و ویژه نامه، تبدیل به ویترین ارایه خبرهای سوخته، بانشر تولیدات دیگران یا مطالب واپس گرایانه و نخ نما گشته اند، امیدشان آگهی است و آگاهی برایشان محلی از اعراب ندارد، این را می توانید از حجم بالای ضایعات کاغذی دریافت، روزنامه ها و مجلاتی که باز نشده به دیگ خمیر می روند! ممکن است کسی بگوید مطالعه کم شده است، اما همین امروز نشریاتی هستند که بر سر خریدن آخرین نسخه آن باید قرعه کشید.

با این اوصاف شهردار محترم قرار بوده از جلسه چه چیز عایدش شود؟ اندازه گیری نسبت سهم خواهی ها و سنجش حساسیت مطبوعات یا رفع تکلیف، یادآوری جایگاه قلم به مدیران مسوول یا دفاع از روشی که برای انجام وظیفه خود دارد؟ نوروزی باید چه کند!

 او از مشاوری رونمایی می کند که پیشتر هم در یکی از نهادهای اقتصادی شهر اصفهان، سابقه طولانی دارد و توانسته در میان مطبوعات که به گفته نوروزی از مال دنیا بهره ای نبردند، خلاف آن را ثابت کند، مشاوری که فرصت تشکر از پیام های تبریک برای انتصاب به سمت جدیدش را غنیمت شمرد، سمتی که  نامش را بیشتر تکرار می کند، نامی که این روزها در مطبوعات اصفهان، فراوانی زیادی پیدا کرده است.

شهردار که حضورش حاصل خرد جمعی و اراده شهروندان برای تغییر است، در قامت یک شنونده خوب ظاهر شد، توانست ضعف های دیگر زیرمجموعه های خود را مدیریت کند و در صحبت های به نسبت کوتاهی( نسبت به اسلاف خود) نشان دهد، شناخت خوبی از نقش مطبوعات دارد، اما به دلیل سابقه اش، درک درستی از ماهیت تغییریافته آنان در اصفهان ندارد. او اتمسفری را به یاد دارد که روزنامه نگار از نقد هراسی نداشت و تحلیل ها، عمقی بیشتر از چند بند انگشت داشت.

شاید نوروزی هنوز از عمق فاجعه ای که کمک های مالی و حضور نهادهای عمومی درروزنامه داری به وجود آورده، درک درستی به دست نیاورده است، از پولی شدن ارزش ها در این چند ساله و تاثیر آن بر رفتارهای غوغاسالارانه، داغی به دل ندارد اما بهتر است بداند او و تیمش برای گذر از تاکتیک های نخ نما و استراتژی های سوخته در فرآیند توسعه، به استفاده از تولید محتوای مناسب و پیشرو اهمیت بدهد و سعی کند تغییری در پارادایم های ناکارآمد قرن بیستمی ایجاد کند، تغییری که امید به فردا را از رویاهای تعبیرناپذیر تمیز خواهد داد.