در بسیاری از جلسات اتاق و یا هنگام حضور بزرگان این پارلمان در نشست ها و سمینارها، ندای وامصیبتا از نهاد همه بلند می شود، ابتدا وا مالیات است و بعد به دیگر ارکان تصمیم گیری استان کشیده می شود، از نبود سرمایه گذاری گله مندند، پنجره واحد سرمایه گذاری را در حد حرف می دانند و در پایان هم البته گریزی به خشکی زاینده رود می زنند، در پس مطالبه حق آبه رودخانه و سوز دلی که برای هر شهروند و شنونده برمی آید البته دیگر جایی برای مطرح شدن وظایف اتاق بازرگانی باقی نمی ماند.
اتاق بازرگانی اصفهان در استانی که بیشترین واحد صنعتی را دارد، علی الاصول باید یکی از پرکارترین اتاق های کشور باشد که راه را برای اهل تولید و تجارت باز کند، در میان اعضای خود نظم و استراتژی واحدی را تدوین و حاکم کند و از نمادی از اقتصاد مقاومتی، درون نگری و برون زایی باشد.
اگر از هر کدام از اعضای هیات رییسه فعلی در جمع سووال شود که شما برای تحقق اقتصاد مقاومتی چه کرده اید، ضمن برشمردن مشکلات مالیاتی، مقصر دانستن دولت، صدمات ناشی از افزایش قیمت ارز در دولت سابق و واردات بی رویه و رکود، مسوولان استان را به بی توجهی، بخشی نگری و سطحی اندیشی یا نداشتن یک راهبرد اقتصادی مناسب متهم می کنند و البته در کنار خشکی زاینده رود!
حال اگر باز هم آنان را در مورد عملکرد اتاق مورد پرسش و مداقه بیشتر قرار دهید، وقتی در جمع نباشند، فریادشان از دوست بلند می شود، از عدم پرداخت حق عضویت ها، دلال بازی برای دیگران، یا رقابت ناسالم بر سر گرفتن مجوزهای واردات و صادرات و البته اینکه بعضی ها مالیات خود را درست نمی دهند و آبروی استان را می برند! این تازه سطح سلبی آن ست اگر بخواهند وارد مباحث ایجابی شوند، قطاری از کمیسیون های مختلف را ردیف می کنند که هر کدام عناوینی پرطمطراق را یدک می کشند.
کمیسیون هایی که هرکدام چندین کمیته زیرمجموعه خود دارند، تشکیل جلسه می دهند و مدام اتاق بازرگانی در دو ساختمان خود محل رفت و آمد می شود، سمینار پشت سمینار، همایش های الگوی توسعه، کارگروره های بررسی راه کارهای اجرای اقتصاد مقاومتی، چگونگی تربیت بازرگانان کوچک، نقش استارت آپ در اقتصاد و بسیاری مطالب به جا، امیدوارکننده و حقیقتا مورد نیاز جامعه تولید و تجارت استان، همراه با مهمانانی محترم و صاحب سبک در سطوح ملی و بین المللی که گاه برخ همایش ها و جلسات عمومی آنها، سالن اجتماعات اتاق را مملو از جمعیت کارشناسان و علاقه مندان و البته نگران دل های آینده اقتصاد کشور می کند.
کسانی که گوش تا گوش سالن ایستاده اند برای شنیدن راه کارهای موفقیت صاحب یکی از بزرگترین مجتمع های تجاری چندعملکردی، که چگونه از شمع فروشی به اینجا رسیده است، یا یک روز می خواهند ببینند پیشگوی اقتصاد ایران در مورد نرخ ارز چه می گوید، همان کسی که رها شدن فنر نرخ ارز را پیش بینی کرد و وزیر جدید اقتصاد منکر آن شد.
یک روز دیگر شروع می شود با همایشی دیگر، اما همان روز در اقتصاد استان و کشور بدون یک اتفاق خوب سپری می شود، تولیدات کفش استان بی مشتری و گاهی بدون کیفیت در برابر واردات بی رویه قاچاق و غیر قاچاق نفس های آخر می کشد، همه از قاچاق بیزارند و آن را تقبیح می کنند، اما کسی نمی پرسد دولت که کفش وارد نمی کند، دولت که جایزه وارداتی به کسی نداده است، آیا اتاق بازرگانی توانسته آنجا که بازرگانان عضو آن نهاد یا مرتبط با او که کارت بازرگانی دارند و سه در هزار درآمد مشمول مالیات خود را به عنوان سهم اتاق پرداخت می کنند، دستورالعملی، راهکاری، توصیه اخلاقی یا پیشتهاد ترجیحی مبتنی بر خیر جمعی به آنها ارایه دهد که در مورد واردات اعتدال را رعایت کنند؟
آیا انصاف در تجارت و بین تجار و بازرگانان هیچ گاه جایگاهی نداشته است؟ چگونه است که صنعت نساجی استان به دست سرمایه داران منقرض می شود اما اعضای اتاق این همت را در خود نمی بینند که آن را نجات دهند و یا اگر موسی خانی به آن روز افتاد، تنها زمانی که بانک همسر آن مرحوم را توقیف کرد، ساختار اخلاقی این مجموعه احساس درد کرد! اما پیش از آن نتوانست با همه سرو صدایی که گوش فلک را کر کرده، راه کاری پیدا کنند که یک کارآفرین این چنین از غم بر باد رفتن حاصل عمرش جان به جان آفرین تسلیم نکند؟
سال هاست که چند اسم خاص و تکراری، از بلندگوهای رسانه ای و شبه رسانه ای اتاق فریاد می شوند، مدیرانی نه پا به سن گذاشته که در واقع ژنرال های کهنسال دیروزین، بیگانه با پارادایم های تجارت و تولید در قرن بیست و یکم، کسانی که مدام از پای بزرگ دولت در کفش نحیف اقتصاد شکایت دارند و به درستی خواستار عدم دخالت دولت در قیمت گذاری ها، نرخ ارز، تعرفه ها و بنگاه داری او هستند، اما برای بریدن ناف اقتصاد از اعانه های دولت، بالا رفتن بهره وری و بیرون آمدن صنعت استان از گلخانه تعرفه و حمایت های نابخرانه، نه تنها گامی برنمی دارند که جا به جا خواستار دخالت دولت، اعطای تسهیلات ارزان قیمت، ارز با قیمت ترجیحی و کسب مجوزهای واردات و کمک به واحدهای آسیب دیده از افزایش نرخ ارز می شوند و جالب اینکه بخشی از این مدیران که صادرکننده نیز هستند، از بالا رفتن قیمت ارز برای رونق صادرات دفاع می کنند.
اتاق بازرگانی، کمیسیونی دارد تحت عنوان آموزش، پژوهش و توانمندسازی جوانان! به جز مباحث آموشی که تحرک مناسبی در دو سال گذشته از آن دیده شده، دیگر وظایف این کمیسیون ظاهرا در هاله ای از ابهام، بی تصمیمی و متاثر از فضای رکود در کشور در خواب زمستانی به سر می برند.
پژوهش اگر انجام شده باشد، نتایج آن در کدام ژورنال معتبر اقتصادی منتشرشده است؟ کدام دانشکده یا دانشگاه یا حتی کتابخانه معتبر، خواستار دریافت نتایج این پژوهش ها شده است! این پژوهش ها در تصحیح کدام روند اقتصادی موثر بوده و یا اصولا کدامشان به جز چند آمار سوخته که از سالنامه های آماری استان استخراج شده اند، حرفی برای گفتن داشته اند که اگر داشتند در جایی شنیده می شد!
کافی است سری به روزنامه فروشی های شهر بزنید، سووال کنید آیا نشریات اتاق بازرگانی که توسط کمیته فرهنگ و رسانه با بودجه های آنچنانی منتشر می شوند، روی پیشخوان قرار دارند، کسی آنها را می خواند و آیا انتشار اخبار صنعت و صادرات بدون ارایه تحلیل و انتشار نتایج تحقیقات و پژوهش ها، می تواند برای رسالت های این کمیته مفید واقع شود؟
جالب اینجاست که مشاور رسانه ای اتاق پس از تکثیر بی سابقه خود در مطبوعات استان، اکنون به سمت مشاور رسانه ای شهردار هم منصوب شده اما پرسش اینجاست که ایشان با پای خود از اتاق بازرگانی کوچ کرده یا عملکرد مشعشع ایشان باعث هجرت از کمیته فرهنگ و رسانه شده، جایی که نه دغدغه ی فروش پیشخوان وجود داشت و نه پرسشی از هزینه های جلسات و انتشار و مابعد آن می شد.
دیگر کمیته های اتاق نیز حال و روز بهتری ندارند، استان اصفهان همچنان نرخ بیکاری بالاتر از میانگین کشوری دارد، شهری که روزگاری صادرکننده طلای ساخته شده بود، امروز تنها خاطره آن را یدک می کشد، به جز فولاد مبارکه که حسابش از نظر مدیریتی و نوع محصول از بقیه صنعت اصفهان جداست، دیگر کدام صنعت و کسب و کار در اصفهان رونق دارد، البته اگر فست فودها را در نظر نیاورید!
اگر سیاست های دولت و دستکاری آن در کنار دیگر مشکلات اقلیمی یا پایین بودن سطح فناوری یا گران بودن تسهیلات عامل رکود کنونی و اقتصاد پوشالی استان دانسته شود (چه که پیش از رکود هم چندان عملکرد شاخصی در مقاسه با استانداردهای جهانی نداشته ایم) پس اتاق بازرگانی قرار است منادی کدام سیاست گذاری، کدام پیشنهاد سازنده و کدام نماد تحرک در اقتصاد استان و کشور باشد؟ کدام راهبرد را مورد بررسی قرار داده و برای آن جایگزین ارایه کرده و چگونه می خواهد در قرن بیست و یکم حداقل حیات خود را تضمین کند؟ با همین لشکر و فرماندهان که اگر قرار بود نه فتح الفتوح که می توانست مواضع خود را حفظ کند، برای زنده شدن امید، این تشکل هم نیاز به پوست اندازی دارد، نیازی حیاتی به تغییر.
