نیکی آگاه- زمانی جاذبه شهرنشینی و رفاه شهر افراد را از زادگاه خویش کنده و به سوی قطب های صنعتی و بازارهای کار می کشاند و اکثر آنها مهاجران روستایی بودند که به منظور گذراندن بهتر زندگی راهی شهرها می شدند. این روند متعلق به زمانی بود که زمین های کشاورزی دیگر کفاف تامین مایحتاج زندگی روستاییان را نداد و خاصیت صنعتی شدن شهرها و افزایش کار در کارخانجات بوی مطبوع کاذب زندگی در شهر را به مشام روستاییان رساند. اما همین مسیر مدتهاست از طرفی بدلیل رکود اقتصادی و فشار حاکم بر روسای کارخانجات، کاهش یافته - چراکه بسیاری از مهاجران در قالب از آنجا رانده و از اینجا مانده شده و به دیار خویش رهسپارند - و از طرفی افزایش داشته - چرا که در این گیرو دار رکود، روستاییانی که زمین های آبا و اجدادی شان شاید زمانی به هیچ نمی ارزید به فکر فروش و تحول زندگی افتاده و لذا به شهرها آمده- و با کت و شلوار شیک، پشت فرمان ماشین های آخرین سیستم، گویی که با ماشین نیسان قدیمی شان در کوچه باغ های خالی روستا می رانند در خیابان ها دور دور می کنند و در هنگام رانندگی مبهوت جاذبه های شهری بدون توجه به فرهنگ ترافیک و ... گاه سبب تصادفات می شوند.
در این راستا نباید تصور داشت که حاشیه نشینی در شهرها جایش را به مرکز نشینی داده و همه جا گل و بلبل است، بلکه باید گفت؛ نه تنها در کلان شهرها از تهران تا جنوب شرقی کشور، حاشیه نشینی معضلات بسیاری اعم از نارسایی عرضه خدمات درمانی، تراکم زیاد جمعیت در واحد های مسکونی، فقدان آسایش لازم، خطرات ناشی از عوامل طبیعی نظیر سیل به بار آورده؛ بلکه حضور جمعیتی با آداب و رسوم متفاوت، فرهنگ نامتجانس و رفتارهای ناهنجار با اجتماع شهری به وفور سبب ایجاد عدم امنیت، جرم خیز بودن حواشی و حتی گاه مامن و پناهگاه امن برای بزهکاران شده است.
این نکته حایز اهمیت است که آلونک نشینی در تهران و دیگر کلان شهرها یکی از مهمترین بازخوردهای مسایل برنامه ریزی مدیریت شهری، مهاجرت بی رویه و رشد غیرطبیعی شهر، تشخیص داده شده است و قطعا با نفوذ سرمایه داری جهانی در ایران رابطه ارگانیک میان سه نوع زندگی شهری، روستایی و ایلی در کشور ما از بین رفته و اشاعه الگوی مصرفی مدرن بدلیل ناتوانی زیرساخت های موجود منجر به تمرکز فوق العاده شهری در پایتخت و چند شهر کشور شده است.
اصلاحات اراضی نیز فرایند مهاجرت را تشدید کرد و قشرهای پایین جامعه برای حل مشکلات مسکن که ناشی از تمرکز شدید جمعیت و امکانات شغلی در تهران بود به مسکن نابهنجار و آلونک نشینی روی آوردند و اینجاست که چارلز آبرامز حاشیه را بعنوان فرآیند تصرف نواحی شهری به قصد تهیه مسکن دانسته است.
به طور کلی در خصوص ایجاد پدیده حاشیه نشینی علل مختلفی می تواند موثر باشد و زمانی عواملی چون: دافعه مبدا(مثل بی چیزی و نداشتن زمین) موجب گریز ساکنان آن از زادگاه خویش و سرازیر شدن آنها به سوی شهرها شده و سپس هزینه بالای زندگی شهری موجب پدید آمدن کانون های حاشیه نشینی گردید.
و در حال حاضر این سرریز جمعیت در شهرها سبب آلودگی های فراوانی شده که گاه دیده می شود شهرنشینان بومی به حدی دچار بهت این جمعیت اند که تصمیم به مهاجرت به روستا گرفته اند و با توجه به اینکه کشور در حال حاضر با توجه به بیانات رهبری؛ نیاز به یک تحول اقتصادی دارد بایستی از یک کشور تک محصولی به کشوری با استقلال اقتصادی تبدیل شود. لذا دیگر وقت فروش شهر به روستاییانی است که قدر طلای در دست خود را ندانسته و به میهن خویش پشت کرده اند؛ اینک شهرنشینان خانه هاشان را به فروش رسانده یا حتی با آنچه دارند به سراغ زراعت صنعتی و تمام اتوماتیک رفته و به داد کشور می رسند تا با وجود خشکسالی ها و بی مهری زمین بار دیگر دست به دست هم دهند تا کشاورزی ایران به رشدی برسد که از نظر مواد غذایی به استقلال نهایی برسند و تاسر حد رسیدن به صادرات نمونه با کشورهای دیگر رقابت کنند.
