ولی امروز این موضوع چنان باب شده که دیگر برای خانواده ای عجیب نیست اگر ناچار شود فرزندش را به دست یکی از همین سرویس ها بسپارد. بطور حتم گستردگی شهر، افزایش جمعیت و بالا رفتن سطح توقع خانواده ها در مورد کیفیت مدارس از مهمترین عواملی است که سبب شده افزون بر اتوبوس ها و مینی بوس هایی که نقش سرویس را ایفا می کنند شرکت های کوچک و بزرگی با ماشین های شخصی یا تاکسی برای پیوستن به این امر خطیر رقابتی تنگاتنگ پیدا کنند. حال این سرویس ها از کجا آمده اند و چه کسانی گردانندگان آنها هستند؟ بطور حتم برای هر خانواده ای که مشکل دوری راه گریبانشان را گرفته، قابل اهمیت است. ولی این نگرانی از آنجا سرچشمه می گیرد که هر روز باید فرزند خود را در دو نوبت به خانم یا آقای راننده ای بسپاری که امیدواری نه تنها اصول راهنمایی و رانندگی را رعایت کند، انسان شریف و با وجدانی هم باشد و نسبت به فرزندتان احساس مسئولیت کند.
با وجود اینکه سرویس مدارس از ابتدای شکل یافتن به گونه ای زیر نظر آموزش و پرورش بوده و تمامی کادر آن باید به تأیید این نهاد برسند، باز هم در بین آنها خطاها و مشکلاتی دیده می شود که نه تنها دانش آموز و خانواده ی آن را با مشکل مواجه می کند بلکه مدرسه مربوطه نیز به زیر سؤال می رود.این مشکلات که جنبه ی اخلاقی دارد دانش آموزان دختر را بیشتر تهدید می کند و به دلیل الگو پذیری آنها در سنین نوجوانی می توان تصور کرد که یک راننده با رفتار نامناسب به راحتی می تواند بر روی افکار و رفتارشان تأثیر نا مطلوب بگذارد.البته به قول معروف هر پنچ انگشت دست هم یکسان نیستند و در این میان افراد وظیفه شناس و بااخلاق نیز بسیارند که تنها برای امرار معاش بیشتر سختی های کار را به جان خریده اند و به واقع از جان هم مایه می گذارند.ولی این ماجراها و یک کلاغ و چهل کلاغ های دور و اطرافش از سویی سبب شده تا سرویس مدارس زیر ذره بین بسیاری باشد و از سویی دیگر خانواده ها با وسواس خاصی به دنبال بهترین سرویس برای فرزندانشان بگردند.
حال در کنار این دلواپسی ها داستان های جالب دیگری از خانواده ها به گوش می رسد که نشان می دهد تنها خانواده ها نگران راننده سرویس نیستند بلکه به ظاهر راننده و ماشین هم اهمیت می دهند! چندی پیش یکی از دوستان که در مدرسه مشغول به کار است از توقع بیش از اندازه برخی خانواده ها می گفت و اینکه بسیاری از والدین انتظار دارند سرویس فرزندشان ماشینی جدید و به غیر از پیکان باشد.ظاهر و پوشش راننده هم برای آنها اهمیت دارد و به راحتی به هر سرویسی روی خوش نشان نمی دهند!
به نظر می رسد این داستان ها کم کم به دوستی خاله خرسه ای دارد تبدیل می شود که هر چه پیش می رویم تنها انتظارات دانش آموزان را بیشتر می کنیم و اجازه ی همسو بودن با جامعه را از آنها می گیریم. شاید حق داشتن یک سرویس مدرسه خوب و مناسب در خور و شأن هر دانش آموزی باشد ولی در پایان این پرسش هم پیش می آید که آیا لازم است با انتظارات بیش از حد خود افرادی را تربیت و روانه جامعه کنیم که توانایی شناخت بد از خوب و کنار آمدن با شرایط دشوار را نداشته باشند؟
