حبیب صادقی - گویند هر آنکه را عشق راهبر بود، پناهی جز به عشق پیوستن را برای وی فرجامی نیست. حال آنکه در توصیف عشق، مکتوباتِ فراوانِ فراهم آمده را به فراموشیِ حال سپرده و سخن از مهمی می رانیم تا عقل نیوشنده به ثبات قدم نایل آید. باشد تا در این برهه مجالی یابد، تمایز خوب و بد را درک و منافع آن را تا اعماق وجود پذیرا باشد.
با نگاهی در مقسمات طبقه مجموع یکی را عشق به قلم است که خارج ازمضامین و معانی عامه، موجودیت آن از اساس وجودی انسان بوده و « نون والقلم» نمونه بارز از این مثال.
اما تولید و راهیابی خارج از حد اوسط و تحمل میرزا بنویسان در این عرصه خود مصیبتی است اعظم، که نه تنها بنیان استوار این شجره را متزلزل نموده، اندوه فراوانی را نیز با نشستن عرق شرم در پیشانی خادمین قلم به همراه داشته است.
در این میان، عرصه خبرنویسی یا خبرنگاری بسی متاثر از اعمال نابخردانه دنیاگرایان آخرت فروش تحولی بس شگرف را متحمل و پایگاه اهورایی آن به باتلاقی پلید و عاری از پالایندگی مبدل گردیده و چون توان ثبات از راستگرایان سلب شده راهی جز خموشی برای اکثریت قلیل با پنداری فراخ، باز گذاشته نشده تا آنجا که عزلت پیش گیرند و در آرزوی موعد رهایی چوبخط عمر را تا انتهای شکستن در قفس منقوش نمایند و چه راهی را جز این می توان در پیش نهاد که تنها راه پرهیزگاران است. راهی که جز با عشق کسی را توان پایداری در آن امکانی نیست.
« پنجه درافکنده ایم با دستهایمان به جای رها شدن
سنگین سنگین بر دوش می کشیم بار دیگران را
به جای همراهی کردنشان
عشق ما نیازمند رهایی است نه تصاحب
در راه خویش ایثار باید نه انجام وظیفه»
و در این بن بست :
« برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم
که چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند
گوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنود
برای تو و خویش روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد
و زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد
و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است سخن بگوئیم»
