ولی بیشتر وقت ها تمایل دارید در این محیط کوچک تنها باشید تا اینکه این فضای کوچک را با دیگران سهیم شوید! زمانی که تنها هستید خود را می توانید با حوصله در آینه ببینید و یا شعری را زمزمه کنید و... . ولی بعضی وقت ها هم ناچار می شوید بر خلاف میلتان دیگران را هم تحمل کنید و در این لحظه است که باید از آداب استفاده از آسانسور با خبر باشید تا دیگران از بودن در کنار شما که شاید کمتر از 2 دقیقه بیشتر طول نمی کشد، عاجز نشوند!
شعاع حریم شخصی در ارتباط اجتماعی
در جوامعی که هر روز تکنولوژی در شکل زندگی افراد تغییراتی به وجود می آورد ارتباطات اجتماعی نیز دستخوش تغییراتی می شود که فرهنگ سازی در آن زمینه می تواند راهگشای خوبی باشد.
در این باره که چرا هنوز برخی از مردم با آسانسور مشکل دارند و در محیط آن احساس ناامنی می کنند روشنک یارمحمدی، استاد دانشگاه در رشته ی علوم ارتباطات، اظهار می کند: رفتار ما به شدت تأثیر گرفته از فرهنگمان است و نه تنها ایرانی ها بلکه کل مردم خاورمیانه فرهنگ سنتی خود را در برابر ورود تکنولوژی حفظ کرده اند. وی در ادامه می افزاید: زمانی که مردم با فرهنگ سازی استفاده ی درست و مناسب از هر گونه وسیله ی جدید را فرا بگیرند و با مناسبات اجتماعی در این محیط های جدید آشنا شوند، بطور حتم تنش ها نیز کمتر خواهد شد.
این استاد دانشگاه در رابطه با شکل برخورد مردم در آسانسور گفت: مردم ایران از نظر جامعه شناسان مردمی محافظه کار هستند و این را در هر حالتی نشان می دهند. پس محلی مانند آسانسور که فضایی بسته دارد برای ما جالب نیست و سعی می کنیم با رفتارهای غیر کلامی این حفظ حریم را به دیگران گوشزد کنیم. ولی گاهی در این گونه رفتارها به شکلی افراط می کنیم که حالتی از توهین یا تهدید به خود می گیرد.
پس ایستادن در کنار دیگران در هر فضای بسته ای سبب می شود که ما رفتاری محتاطانه از خود بروز دهیم و ناخودآگاه ارتباطمان را حتی از راه چشمی نیز محدود کنیم و به قولی چشمانمان را از هم بدزدیم! سکوت کردن در طول مسیر نیز یکی دیگر از رفتارهای رایج از سوی افراد است که به شکلی غریزی رخ می دهد و به ما گوشزد می کند که به حریم خصوصی آنها نزدیک نشویم.
رفتارهای ما چه می گوید؟
زمانی که در محیط بسته ی آسانسور قرار می گیریم دست به حرکاتی می زنیم که برای رفع استرس و برقرار نکردن ارتباط کلامی با دیگران از خود بروز می دهیم. این رفتارها اگرچه برای خود ما آرامش به همراه دارد ولی بطور حتم برای سایر افراد خوشایند نیست. این رفتارها را با هم مرور می کنیم:
1. دست به سینه نایست!
دست به سینه ایستادن در زبان بدن یا همان رفتار غیر کلامی به معنای این است که شما دچار استرس هستید و نمی خواهید با افراد دیگر ارتباطی داشته باشید، بنابراین برای دیگران مرزی را قائل می شوید. پس به نظرتان بهتر نیست در آسانسور کمی دست ها را باز کرده و از حالت تدافعی خارج شوید؟!
2. با گوشی همراهت وَر نرو!
بسیاری از افراد زمانی که در محیط آسانسور وارد می شوند بی اختیار با گوشی همراه خود به زبان عامیانه یا وَر می روند یا اینکه مکالمه می کنند. البته این را باید در نظر داشت که افراد با این کار قصد دارند تا حدی از استرس خود بکاهند، اما بیشتر مواقع آسانسورها آنتن دهی خوبی ندارد! ولی اگر امکان مکالمه هم وجود داشته باشد بهتر است خارج از این محیط به این کار بپردازید. زیرا محیط بسته ی آسانسور مکان مناسبی برای مکالمه خصوصی شما نیست و تنها با این کار برای سایر افراد حاضر مزاحمت ایجاد می کنید.
3. دستات رو تو جیبت نکن!
گاهی برای از بین بردن استرس سعی می کنیم دست های خود را در جیبمان فرو کنیم ولی خبر نداریم که با این حرکت نوعی ناامنی را به افراد محسور در آسانسور القا می کنیم. دیگران زمانی که شما را در این حالت می بینند به این فکر می کنند که نکند می خواهد هر لحظه از جیبش وسیله ی خطرناکی در بیاورد؟!
4. کیفت را محکم در بغل نگیر!
زمانی که وارد آسانسور می شوید بهتر است اگر کیف یا وسیله ای همراه خود دارید با دستانتان آن را پایین نگه دارید. اگر کیف یا هر وسیله ی دیگر را در بغل بگیرید آسیب پذیری خود را به دیگران اعلام می کنید و این نه برای شما و نه دیگران معنای خوبی ندارد.
5. پشت به افراد و جلوی در نایست!
بعضی افراد خیلی علاقمند هستند به در بچسبند و جلوی در مثل گروه سرود و پشت به دیگران بایستند! البته این افراد نیز فقط می خواهند به نوعی غیر کلامی به دیگران بفهمانند که از آنها فاصله بگیرند و با سایر افراد حاضر در آسانسور نمی خواهند ارتباطی برقرار نکنند، بنابراین به شکلی جلوی در می ایستند که گویا نگهبان در آسانسور هستند! و به محض باز شدن در، اینجور افراد سعی می کنند سریع به بیرون بپرند.
بایدهای آسانسور
یکی از مهمترین مسائل این است که باید این را درنظر داشته باشیم محیط کوچک آسانسور یک مکان عمومی است و قوانینی که برای سایر مکان های عمومی قابل اجراست باید در چنین جایی نیز بکار رود.
بنابراین اگر خیلی حالتان خوب نیست به ویژه اگر در اثر نامساعد بودن حالتان مرتب سرفه یا عطسه می کنید، بهتر است در صورت امکان صبر کرده تا به تنهایی بتوانید از آسانسور استفاده کنید. در غیر این صورت سعی کنید با دستمال جلوی دهان خود را بپوشانید تا برای دیگران استرس و مزاحمت ایجاد نکنید.
سعی کنید اگر با افراد حاضر در آسانسور ارتباط چشمی برقرار کردید با لبخندی آن را جواب دهید و از نگاه های تند و دزدیدن چشم ها پرهیز کنید. زیرا با این کار تنها باعث می شوید دیگران نسبت به شما فکر منفی پیدا کنند.
اگر در آسانسور قرار دارید و هنوز درِ آن باز بوده ولی نزدیک است بسته شود و افراد دیگری در حال ورود به آسانسور هستند، در را برای آنها باز نگه دارید یا دکمه مخصوص باز نگه داشتن در را فشار دهید تا آنها بتوانند خود را به آسانسور برسانند نه اینکه بدون هیچ واکنشی به بسته شدن در به روی صورت این افراد نگاه کنید!
هیچ چیز بدتر از این نیست که فردی با عجله بخواهد وارد آسانسوری شود که در آن در حال بسته شدن است و ناگهان در محکم به صورت وی بر خورد کند. شاید اگر این کار را انجام دهید دیگر افراد حاضر در آسانسور قدری از رفتار شما متعجب شوند ولی شما به زودی همه چیز را فراموش خواهید کرد، در صورتی که مطمئن باشید فردی که اجازه ندادید در آسانسور به صورتش بخورد همیشه چهره شما را بخاطر خواهد داشت.
نبایدهای آسانسور
در مواقعي که آسانسور شلوغ است، درست نيست که شما آسانسور را در طبقه ای که هستيد به خاطر رسيدن دوستانتان نگه داريد، شما در واقع مردم را در طبقات ديگر براي سوار شدن معطل کرده ايد. شايد دوست شما تلاشي براي رسيدن سريع تر به آسانسور نکند و نگراني به خود راه ندهد! بنابراين ادب حکم مي کند درِ آسانسور را ببنديد، و بگذارید دیگران به کارشان برسند.
کسی که کنار پانل مخصوص هدایت آسانسور ایستاده است آسانسور چی نیست! فقط لطف مي کند و تنها به خاطر نزديکي به آن براي شما شماره طبقه را مي زند، پس محترمانه از او خواهش کنيد نه دستوري تا طبقه مورد نظر شما را بزند و در غير اين صورت شما خود بايد اين کار را بکنيد.
و مهمتر از همه اینکه به دیگران احترام بگذارید و حقوق آنها را به رسمیت بشناسید. و مطمئن باشید اگر هر یک از ما فرهنگ شهرنشینی را از خودمان آغاز کنیم، زندگی برای همگان آسان خواهد شد. ای زوجین حق و حقوق دو طرف را شفاف سازی کنند و دادگستری ها و دادگاه های خانواده به این مشکل نوظهور جامعه کمی تخصصی تر بپردازند تا کام ها بر سر شمردن ریال و تومان ها زهر نگردد!
