مسرور شدم از اینکه در میان طرح های گوناگون که بعضاً با فرهنگ ایرانی – اسلامی ما در تضاد بودند، طرحی یافته ام که فرهنگ ایرانی در آن سر چشمه ای دارد. بسته ی محصولِ مذکور را برداشتم و پشت آن را نگاه کردم تا کشور سازنده ی محصول را بیابم. کار، کارِ خودشان بود. ساخت چین! البته تعجبی ندارد، کشوری که پیش از این برای مردم ما تسبیح و سجاده و کفن و پارچه ی مشکی و... تولید کرده است، چرا به فرهنگ ایرانی ما رحم کند؟!
در حالیکه همه ی نگاه ها به توافق میان ایران و 1+5 است؛ و برخی از مردم و مسئولین از کشورهای غربی و آمریکا، یار غار ساخته اند و برخی غول بی شاخ و دم، چینی ها با آسودگی منابع ما را می گیرند و به جای آن هر جنس بنجولی را روانه ی بازار ما می کنند. آنان با این کار یک تیر و دو نشان می زنند. هم اقتصاد خود را تقویت می کنند و هم محصولات بازیافتی خود را به جای دفن کردن در خاک کشور خود، به کشور های دیگر صادر می کنند. نمونه ی آن، محتویات داخل عروسک ها که از ضایعات پر می شوند! دیگر چیزی در بازار یافت نمی شود که نمونه ی چینی آن نیز با قیمتی نازل تر در کنار آن نباشد، از حبوبات و آجیل گرفته تا انواع پوشاک، که این روز ها شده بلای جان تولید کنندگان داخلی. با میزان 159610724259470 ریال واردات در سال 1393 از کشور چین، آنچه مسئولان باید نگران آن باشند، ایجاد توافق و رفع تحریم یا باقی ماندن آن نیست. مشکل را باید در معضلی به نام چین کاوید که در طول چند ساله ی اخیر، بدون هیچ مشکلی اقتصاد کشور ما را بلعیده و به اصطلاح به صغیر و کبیر رحم نکرده است. این واردات بی رویه ی محصولات چینی دقیقاً متضاد با فرمایشات رهبر معظم انقلاب، مبنی بر ایجاد اقتصاد مقاومتی و تکیه بر اقتصاد بومی و داخلیست.
حال به بخشی از سخنان رهبر کبیر انقلاب، که نشان دهنده ی نگرانی ایشان از میزان واردات و مصرف بی رویه ی کالاهای خارجیست اشاره می کنیم:
"بروید سراغ مصرف محصولات داخلی، آن چیزهایی که مشابه داخلی دارد، متعصبانه و با تعصب تمام، ملت ایران، خارجی آن را مصرف نکنند. من فقط برای متدینین و افرادی که برای حرف ما حجیت شرعی قائلند، این را نمی گویم، من این حرف را برای هر کسی می گویم که به ایران علاقه مند است، به فکر بچه های خودش است که بنا است فردا در این کشور زندگی کنند. این را به همه ی مردم، به خصوص آنهایی که مصارف زیادی دارند(می گویم.)"
با نگاهی به وضعیت کنونی بازار به راحتی می توان دریافت که آنچه هم اکنون در حال انجام است، استفاده از محصولات چینی، به شکلی گسترده است که در سالهای اخیر رشد فزاینده ای را نیز تجربه کرده و امّا عکس العمل مسئولان در برابر چنین معضلی شعار های همیشگی ست که ره به جایی نمی برد. شعارهایی همچون: باید بر تولید داخلی تکیه کرد. باید تولید کننده ی داخلی حمایت شود. باید جلوی واردات بی رویه گرفته شود. و هزار باید و شاید دیگر که به نظر می رسد هرگز از قالب شعار به عمل نخواهند رسید.
