چهره ی شهر به سیاهی گرویده و زنان و کودکان چه بر اثر آلودگی ناشی از این تحول ناگهانی و چه بر اثر کار زیاد در کارخانه ها و معادن جان می دهند. بیماری های تنفسی و پوستی در بسیاری از نقاط شهر شیوع پیدا کرده و جان عده ی کثیری از شهروندان را با خطر مواجه کرده است. زباله های صنعتی در گوشه و کنار خیابان ها و کوچه ها، در بستر طبیعت، در مزارع و مناطق مسکونی دیده می شود. آب بسیاری از رودخانه ها با تجمع زباله های صنعتی حاصل از کارخانجاتی که در قلب شهر بنا شده اند مسموم شده و فضای طبیعی مانند فضای شهر به گندابی تبدیل شده است. مردم زیادی اعم از کارگران، فرهیختگان، نویسندگان و شاعران در برابر این تحول می ایستند و اعتراض می کنند ولی هر اعتراض و شورشی سرکوب شده و عملا تغییری ایجاد نمی کند. پنجره های منازل که روزی به روی طبیعت درخشان باز می شد، هم اکنون به روی آلودگی جهان صنعت بسته می شود. مردم لندن با چهره ای گرفته در برهه ای از زمان غرق می شوند که گویی صنعت از کنترل بشر خارج شده و آلودگی های صوتی و زیستی ناشی از آن چنگال به شریان های زندگی و تنفس آدمی انداخته است.
اینجا اصفهان، سال 1394 شمسی، 2015 میلادی، صنعت تحت نظارت بشر
بنا بر قوانین بین المللی که سعی دارد افسار صنعت لجام گسیخته را در دست بشر قرار دهد، کارخانجات اصفهان به خارج از شهر منتقل شده اند. سعی همگان بر این است که چهره ی طبیعت سخاوتمند را بیشتر با تصویر شهر خود بیامیزند و آلودگی های صنعتی را در آن کمرنگ کنند. انواع کارخانجات طبق قانون ملزمند از فیلتر استفاده کنند و زباله های صنعتی خود را یا کاملا نابود کرده یا در محیطی به دور از مناطق مسکونی مدفون کنند تا هیچ گونه آسیبی متوجه شهروندان نباشد. هر کارخانه و کارگاهی که از این قوانین سر باز زند و با ادامه ی کار خود موجبات آلودگی زیستی، بهداشتی، صوتی و غیره را برای شهروندان و طبیعت فراهم آورد پلمب شده و حق هیچگونه فعالیت ندارد تا زمانی که بتواند مشکل خود را برطرف کند. این گونه ست که بشر کمابیش بر صنعت حکومت می کند و از آسیب های آن در محیط زندگی خود کاسته است.
اینجا خیابان امام خمینی، سال 1394شمسی، هنوز 1800 میلادی (!)، صنعت دوباره رم کرده است!
با وجود تصویب قوانین و پیشرفت درک بشر از این ردپاهای مهیب صنعتی، کارخانه ی روغن ناز هنوز هم در دوره ی افسار گسیختگی انقلاب صنعتی اروپا باقی مانده و همچنان آثار و آلودگی های آن دوره را از خود به جای می گذارد. در این منطقه هنوز هم کارخانه ای در قلب شهر بنا شده و طبیعت در کنار بشر زیر گام های غول آسای آن له می شوند. هنوز هم افرادی برعلیه این کارخانه می نویسند و عده ای آن را برخاسته از شیطان می دانند. چهره ی شهر در این منطقه به سیاهی گرویده و اگر همچنان این کارخانه در قلبش بایستد افراد زیادی بر اثر بیماری های ناشی از آن به کام مرگ فرو می روند، بیماری های بغرنج پوستی و تنفسی که به دنبال عدم استفاده ی این کارخانه از فیلتر و انتشار آلاینده های مسموم گریبان گیر افرادی خواهد شد که در معرض آن قرار می گیرند. قوانین دفع زباله های صنعتی شامل این کارخانه نمی شود (!) و همچنان زندگی ساکنین و نیز طبیعت را دچار اختلال می کند. ساکنین منطقه بارها و بارها شکایات و اعتراضات خود را به اداره جات مختلف از جمله بهداشت و محیط زیست ارائه داده اند و به دلایلی نامعلوم (!) پرونده در طول مسیر قانونی از حرکت می ایستد یا ناپدید می شود. گویی به این کارخانه در مورد نصب فیلتر تذکر داده شد، ولی عمر نصب این فیلتر ها به یک روز هم نکشید. خصومتی ست بین مسئولین کارخانه و سازندگان فیلتر و مردم و بهداشت و محیط زیست و بشریت و انسانیت و طبیعت و... و... و...
به علت سعادت همسایگی با چنین کارخانه ای منازل و زمین های اطراف با قیمت های ناچیز هم به فروش نمی رسند و گویی اهالی طلسم شده اند که به اجبار در این دره ی جهنمی روزگار بگذرانند (یا در مقطعی از زمان هم مجبور شوند اصلا روزگار نگذرانند!).
گویا قوانینی که بر این مشکلات حکومت می کنند استثنا دارند، یا برخی کارخانجات از اعمال قوانین مستثنی هستند و یا برخی مردم از حقوق طبیعی زندگی در محیطی سالم مستثنی می شوند. کشیدن آب غیرقانونی از چاه و آلودگی های صوتی کارخانه ی روغن ناز به کنار، شاید هم مسئولین کمر به قتل مردم بسته اند...؟!؟
شاید بهتر باشد این منطقه را در لیست مناطق توریستی قرار دهیم با این عنوان: منطقه ای در اصفهان که مردمش هرگز پنجره ها را باز نمی کنند. البته شاید رویمان نشود بنویسیم که اگر پنجره ها را باز کنند روغن و مواد آلاینده ی کارخانه ی همسایه جان اهل خانه را به خطر می اندازد. شاید هم اصلا رویمان نشود بگوییم هنوز هم کارخانه ای با این مصایب دارد کار می کند در همسایگی خانه های مسکونی مردم. شاید رویمان نشود بگوییم اگر اهالی استخرشان را پر کنند رویش یک وجب روغن جمع می شود و اگر شکایت کنند حرفی زده اند که رویش یک وجب روغن جمع شده است. شاید هم این منطقه را تبدیلش کردیم به موزه ی انقلاب صنعتی و برای لا پوشانی بگوییم زندگی آن دوره ی مردم اروپا را به تصویر کشیده ایم، با همان گنداب ها و آلودگی ها و مصایب و رنج ها. پس بهتر است به جای ناپدید کردن پرونده آن را به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ارجاع دهیم.
با ادامه ی این روند آیا خون مسموم اهالی با "آرامش" در "سازمان انتقال خون" به نیازمندان تزریق می شود؟ خون مردم را در شیشه می کنیم و روغن در حلب؟ آیا دیه ی آسیب های وارده به ساکنین همان چند حلبی روغن و سر رسیدی ست که هر سال به اهالی داده می شود؟ چرا مصایب و آلودگی هایی که جان مردم را نشانه رفته است تمام نمی شود؟ چرا قانون شکنی ها تمام نمی شود؟ چرا کارخانه ی روغن ناز تمام نمی شود؟
در پایان از فرد یا افرادی که مسئولین و مدیران این کارخانه را هیپنوتیزم کرده و در دوره ی انقلاب صنعتی نگه داشته است خواهشمندیم "بشکن" زده، نامبرده را از خواب "ناز" بیدار کند!
مسئولین محترم! به اطلاع می رساند که اینجا اصفهان است، سال 2015 میلادی.
