هل من ناصر ینصرنی؟
احتساب – حبیب صادقی - درست در سی سالِ پیش شهرداری بهشهر بدونِ در نظر گرفتنِ حقِ مسلّمِ مالک و وارثان قطعه زمینی به مساحت هفتاد و نُه متر مربع و بدون رضایت آنان، این مِلک را تصاحب کرد. محمود توکلی به عنوان یکی از ورثه خواسته خود را از دستگاهِ قضایی، رسیدگیِ عاجل به این پرونده می داند.
هر چند دادگاهِ شهرِ ساری طیِ حکمی مبلغ هفتصد و یازده میلیون تومان را بابت زمین مذکور تعیین و به ورثه مرحوم توکلی که در سال ۱۳۸۷ دار فانی را وداع گفتند،ابلاغ کرده است. این حکم و تعیینِ مبلغِ ذکر شده در سطورِ بالا مبهم و مملو از شائبه است! چرا که بنا به گفته محمود توکلی در همسایگیِ همین زمین، زمینی به مساحتِ هشت متر مربع در همین روزهای اخیر به قیمتِ دو میلیارد و پانصد میلیون تومان به فروش رفته است.و همین قیاس خود به روشنی گویایِ ظلم و اجحافی ست که از طرفِ دادگاهِ ساری به این خانواده شریف و زحمتکش شده است.
اما مساله به همین جا ختم نمی شود. چرا که محمود توکلی و خواهر ایشان نسبت به این حکمِ ظالمانه اعتراض و تقاضای فرجام خواهی می کنند. اما پاسخِ شهرداری بهشهر چیست؟ بستن و مسدود کردنِ حساب های بانکیِ این خواهر و برادر! مدیر کل بازرسی استانداری مازندران نیز، پس از بارها مراجعه آقا و خانمِ توکلی،به راحتی چشمش را به روی "حق" می بندد و با شهرداری همنوا می شود.
ورثه خانواده توکلی در حقیقت به قیمتِ کارشناسی شده معترض اند. و به حق نیز طبق قانون اعتراضِ ایشان رواست. هر چند در این پرونده موارد و نکاتِ مبهم و مجهولی همچنان وجود دارد. شاید رسالتِ این نوشتار تنها ترسیمِ کلیاتی تئوریک از رخدادی ست که در سه دهه گذشته واقع شده است و همچنین زدنِ تلنگری به مسوولینی که در این اجحاف نقش داشته و دارند، نسبت به حقِ هموطنی که بیش از سه دهه به دنبال گرفتن حقِ خویش است،باشد.
مطالبه ی رثه مرحوم توکلی از قوه قضائیه که در حقیقت نمادِ تشخیص و تمیز دادنِ حق از باطل است، فرجام خواهی ست. چرا که خانواده توکلی در روندِ رسیدگی به این پرونده عمیقاً مظلوم واقع شده و در حقیقت خود را تنها می بینند. آن هم در مقابلِ شهرداری بهشهر، فرمانداری و استانداریِ استان مازندران.
خانواده ای که چشمِ امیدشان تنها به خداست و سپس به قوه قضائیه مستقل و قدرتمندِ جمهوری اسلامی؛ قوه ای که در رأسِ آن یکی از پاکترین، آگاه ترین و قاطع ترین مسوولینِ همه این سال ها، یعنی حجت الاسلام اژه ای قرار دارد.
خانواده توکلی در همه این سال ها در هول و هراس زندگی کرده است. با اضطرابِ واقعی. گاه حتی به چشمِ خودش زیادی بوده است. پس می بایست محو شود. شکوفه بی رنگ و بویی بوده که مدام در حالِ پژمردن بوده است. به عبارتی محکوم بوده و هر آن ممکن بود حکمش اجرا شود. ولی با تمامِ قدرت آن را رد می کرده است.
هر متن به مثابه کُنشی که خلق می شود همواره محدودیت هایی درونی دارد که آنها را به بیرون و به سوی مخاطب سوق می دهد و مخاطب را به تجربه ای اصیل تر و گسترده تر از زندگی رهنمون می سازد. برخوردِ مسوولینِ شهرداری بهشهر با خانواده ی توکلی، وضعیت و موقعیتی را به وجود آورده که در نظریاتِ مربوط به نقدِ ادبی به آن "توضیح ناپذیر" اطلاق می شود. برخوردی به غایت ریاکارانه و آیرونیک.
این متن، اگر چه حقِ مطلب را به تمامی ادا نمی کند، لیکن قطعاً آغاز گاهِ خوبی ست برای بحث، کنکاش و تدقیقِ بیشتر درباره ی این پرونده. شهرداری بهشهر که توسط دادگاه محکوم به پرداخت خسارت شده شاید از حکمِ کلی دادن و تقلیلی سخن گفتن و فروکاستنِ مساله لذت بِبَرَد اما در حقیقت این عینِ دیکتاتوری ست آن هم در مقطعی که یکی از شعارهای دولت سیزدهم، عدالت برای آحاد و تک تکِ شهروندانِ جامعه است. شهرداری بهشهر باید به این نکته دقت کند که شاید تعقل تنها چیزی ست که هنوز رگه هایی از انسانیت را در خود دارد.
