حبیب صادقی - مطالعه به گونه ای حاصل برایند شیوهی ارزیابی سیستماتیک در تفکر، برسی، اقدام و انجام برای حصول نتیجه ای مشخص از نگرش در یک روش فراگیری اصولا اختصاصی و خود خواسته است. که تحت شرایط فرهنگی محیطی به گونه ها و شیوه های مختلف و متفاوت، نتیجهی منظور محصول مذکور را فعلیت بخشیده که آن همانا افزایش داده های اطلاعاتی در حافظه کوتاه، میان و بلند مدت افراد می باشد که هر چه این تداوم، مداومت به خود گیرد؛ بر توانایی یادگیری نیز بیش از پیش افزوده می شود!
شاید به جرات بتوان اقرار کرد که در فرهنگ ایرانی اسلامی بیش از هر چیز به مطالعه و افزایش بیش از پیش دانش اشاره شده که شاهد این مدعا در کتاب مسلمانان به عینه در سرتاسر آیات این مهم مورد تاکید فراوان قرارگرفته شده است و حتی اولین کلمه ای که بر پیامبر مکرم اسلام (ص) نازل شد کلمه "اقراء" بوده که این خود اهمیت مساله را آشکار می سازد!
این موضوع در کتابهای بزرگ مردان سرزمین پارس نیز مانند فردوسی، حافظ، سعدی و مولانا به کرات آورده شده و قابل مشاهده و تفحص برای علاقه مندان می باشد.
با توجه به مقدمه ای که آورده شد و تمامی کتب و احادیث و تاریخ سنن از پیش از اسلام تا کنون می توان ادعایی به جا داشت مبنی بر وجود فرهنگی غنی در رگ و پی و ساختار این مرز و بوم...!
حال شاید در اثنای تاریخ به دلایلی این مساله فراز و فرودهایی را داشته اما به یقین در وجود حقیقت آن شکی نمی توان یافت. فرهنگی که حاصل دسترنج ادیبان و صاحبان خرد این سرزمین بوده و هست! و دست به دست به نوباوه های فرهنگی برای پاس داشت، امانت داده شده است!
اما دریغ که در این سرمای سکوت افکن مقهور مدرنیته در جهان سوم دیگر نه وقتی برای امانت مانده و نه امانتداری...!
سرانه مطالعه در کشور ادیبان و فرهیختگان به شدت سقوط کرده و سیر قهقرایی را طی می کند. به زبان ساده؛ در مطالعات جامعه شناختی که ریشه ای طولانی نیز دارد به منظور تشویق و ترغیب برای مطالعه سن خاصی را در نظر گرفته اند که آن کودکی است. جامعه شناسان بر این باورند که اگر در این سن کودکان را از طرق مختلف به مطالعه تشویق کنیم مطمئنا در سال های آتی زندگی بسیاری از آنها انسان های اهل مطالعه ای خواهند شد. که اگر فرضیه فوق را جدی بگیریم علت واپس ماندگی فرهنگی در" فرهنگ مطالعه" را باید به سال هایی مربوط کنیم که مسوولین یک کشور در خواب غفلت به سر می بردند و فرزندان این سرزمین را به بازی مشغول می داشتند.
البته خانواده، گروه همسالان و رسانه ها هم در این معضل بی تاثیر نیستند و اگر خانواده ای درک صحیحی از منافع کلیدی مطالعه داشته و به همان شکل آن فرهنگ را به فرزند خود منتقل کند کاستی هایی را که در حال مشاهده می کنیم خیلی کمتر از این آمار منتشر شده می توانست باشد. به هر رویی کاستی در فرهنگ حیاتی مورد بحث به شدت مشهود است و به نظر می رسد برای رفتن به سمت جامعه فرهنگی غنی می بایست؛ همه دست به کار شوند و انجام وظیفه نمایند.
از دولت ها گرفته، تا خانواده، و آموزش پرورش و... همه بایستی به منظور تحقق این هدف فعالیت کنند و صرفا به ارایه آمارهای کذایی نپردازند.
به نظر می رسد انجام بسیاری از کارهای کلان در کشور بسیار راحت و ساده است اما اگر کسانی بخواهند که این اهداف به نتیجه برسد و کار امروز به فردا حواله نکنند!
