از طرفی به مدد توسعه تکنولوژی ارتباطات شاهد شکل گیری صدها و بلکه هزاران سایت خبری داخلی با عناوین گوناگون هستیم که شاید بتوان گفت در بین انبوه سایتها و شبکه های خبری تنها تعدادی کمتر از انگشتان دست معتبر و قابل اعتماد باشند و بسیاری از این نشریات هم با تیراژ اندک به چاپ می رسند.
و احتمالا این سوال پیش می آید که انتشار روزنامه و نشریه و ایجاد سایت خبری باید درآمد سرشاری داشته باشد که این همه استقبال می شود؟
واقعیت چیست؟
با کنار گذاشتن برخی رسانه ها مکتوب و نوشتاری (نشریات) سراسری و معتبر و باسابقه که بدلیل تیراژ بالا و جذب مخاطب قادر به اخذ آگهی و فروش مناسب هستند و نیز فارغ از جایگاه برخی سایت های قابل اعتماد خبری که دارای پشتوانه اصولی و حرفه ای هستند، بسیاری از رسانه های تازه به دوران رسیده و نه چندان معتبر و فراگیر، برای جبران هزینه های خود به روش های غیر اخلاقی و بعضا خلاف قانون روی آورده اند و به شیوه های مختلف اقدام به کسب درآمد می کنند، باز هم تاکید می کنم این شیوه غیر اخلاقی در همه رسانه فراگیر نیست.
روش اینگونه رسانه ها به این شکل است که ابتدا از مراکز، نهادها، دستگاهها، بنگاههای اقتصادی و حتی افراد سرشناس و با این ادعا که هدفشان از ایجاد این رسانه همگانی، تنویر افکار عمومی و گام برداشتن در جهت توسعه اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و... است. درخواست حمایت مالی می کنند. اگر این درخواست اجابت شود که مشکلی نیست و شما یک حامی پیدا کردید، البته مشروط به اینکه این حمایت تداوم داشته باشد، در غیر این صورت داستان تغییر می کند و شخص حقیقی و یا حقوقی تبدیل به یک شخصیت منفور می شود.
اما اگر پاسخ شما منفی باشد از همان اول شمشیر از رو کشیده می شود. و شروع به هجو پراکنی می کنند و در این راه با نادیده گرفتن تمامی اصول اخلاقی و رسانه ای به انتشار انواع شایعات، دروغ، واتهاماتی می پردازند که هر کدام می تواند مصداق بارز جرم رسانه ای باشد. و تا شاکی بخواهد از مراجع قضایی اعاده حیثیت کند، آن خبر کذب در جامعه منتشر شده و ذهن افکار عمومی را مخدوش کرده است. این شیوه پروپاگاندا و القاء خبر، یکی از کثیف ترین روشهای خبر پراکنی است که سابقه دیرینه در جهان دارد.
و ناخواسته ما را بیاد شیوه تبلیغات رسانه های بیگانه در طول 8 سال دفاع مقدس می اندازد، هرگاه کفه پیروزی درعملیات به سمت ایران سنگینی می کرد و غرب با دست نشانده اش صدام، خود را در خطر شکست می دید. برای جلب نظر افکار عمومی و جامعه جهانی سوژه های واقعی را با القائات خلاف واقع و بعضا وارونه تلفیق می کردند و تحت بمباران های خبری، فرصت درست اندیشیدن را از مخاطب می گرفتند و آن چیزی را که خود می خواستند به مخاطب القاء می کردند. نمونه آن اتفاقا همین موضوع آب و خلیج فارس بود. از یک طرف دشمن سکو های نفتی ایران را منهدم می کرد و جریان نفت وارد آبهای خلیج فارس می شد و از طرف دیگر اخباری مبنی بر آلودگی آب های خلیج فارس منتشر می کردند، مبنی بر اینکه چون جمهوری اسلامی مایل به پذیرش صلح نیست چاههای نفت او خطر زیست محیطی برای ساکنان سواحل خلیج فارس ایجاد کرده است.
اکنون نیز به نظر می رسد برخی رسانه ها با پیروی از شیوه اخبار القائی و نگارش مطالب غیر فنی و تخصصی فقط برای نشان دادن گوشه ای از نیت شوم خود برای نیل به اهداف سود جویانه و سوء استفاده از افکار عمومی، همه نارسایی ها و ناکارآمدی ها در زمینه های مختلف، همچون محیط زیست و بحران آب و سایر معضلات شهری و اجتماعی را به گردن فعالیت معادن و صنایع می اندازند. شکی نیست اینگونه رسانه ها بیش از اینکه چهره کارآفرینان و فعالان عرصه های تولید و صنعت را مخدوش کنند، خود را حقیر می کنند.
