حبیب صادقی- جای پرسش است که اگر مجموعه به ظاهر واحده ای مانند سازمان ملل متحد در طرحی، برخی از کشورها و حکومت ها را ملزم به اجرای برخی تعهدات که ظاهرا خود آن حضرات (سازمانی ها) به درستی انجام آن برای خویش دچار کاستی هستند نمی کرد آیا کشورهایی که به هر دلیلی آرزوی دیرینه شان عضویت در این سازمان بین المللی بوده و هست وقعی به تصمیمات این سازمان می نهادند یا خیر...! این نکته ایست که آیندگان به خوبی بدان پاسخ خواهند داد و ما اگر احتمالا در مقام پاسخ برآییم چیزی جز بر نادانسته های پیشین خویش نمی افزاییم...!
جنگ و ناامنی و به طبع آن مهاجرت که یکی از علل مهم آن است دیر زمان است که مناطق خاورمیانه را در نوردیده و خواب خوش را از چشمان بشر به گونه ای ربوده است.
خیلی وقت است که خواب کودکان این خطه موشک و خمپاره و آن نیز بازیچه های دست سیاست بازان شده و به نظر می رسد انتظاری برای بهبود آن غیر واقع و به دور از تصور باشد. در این میان "سازمان های حقوق بشری" و دول مطبوعشان نیز از یک سو هیزم به آتش این جنگ ها ریخته و از سویی دیگر برای خالی نبودن عریضه و به سود منافع خویش بیانیه هایی را پشت سر هم صادر می کنند. و شاید همیشه در این تفکر ذهنی به سر می برند که مبادا روزی سایه شوم جنگ از سر این ممالک رخت بربندد و خدایی ناکرده منجر به بیکاری عده کثیری از اعضاء خود نشود! طنز گونه فوق نقدی است شاید در پرده که بدانیم و بدانند که جامعه نوع بشر از دست همنوع خود چه کشیده و محکوم به چه رضالت هایی شده و هست...!
گویی؛ «ابلیس پیروز مست سور عزای ما را بر سفره نشسته است» وگرنه چه دلیلی داشت که مثلا در منطقه ای مانند خاورمیانه این همه آمد و شد غیرضروری و نامرتبط را همیشه داشته باشیم و مثلا ریاست فلان قسمت حقوقی و بشری از همان سازمان بین المللی را در اختیار فلان حکومت امپریالیستی به نظاره بنشینیم...؟
حال با تمامی این اوصاف و قصص مذکور پذیرش این نکته که مهاجرت صرفا منظور و تبعات جنگ و ناامنی نیست و "موارد خاص" دیگری را نیز شامل می شود انتظار میرود. اذعان به مهاجر پذیر بودن ایران از دیرباز و پس از انقلاب منطقی و کثیر التعداد بودن افاغنه در این بین نیز غیرقابل کتمان است. اینکه خیلی از مهاجرین طی دوران سخت جنگ تحمیلی یار و همراه برادران خویش بوده ثابت و آنکه تا کنون و پس از آن نیز بسا دوش به دوش آنها مجاهدت نموده پذیرفتنی است. اما در این میان موضوعاتی مانند عدم وجود یک قانون جامع برای مهاجرت؛ ورود و زندگی در ایران و کاستی های آن به شدت احساس می شود. موردی که می تواند در صورت تحقق؛ خیل زیادی از مشکلات مهاجرین و بالاخص افاغنه را مرتفع و آینده پایدار و با ثبات این مرز پرگهر را تضمین نماید. پس شایسته است تا به منظور تحقق آن به گونه ای غیر نمادین و واقعی آستین دست مسوولین و علی الخصوص نمایندگان مجلس شورای اسلامی بالازده شود...!
