شمار دانشگاههای دولتی این رشته شاید به زحمت به تعداد انگشتان دست برسد؛ از اینرو در حال حاضر رشته علوم ارتباطات در تعدادی از دانشگاههای آزاد، علمی-کاربردی و پیام نورکشور در مقاطع مختلف ایجاد شده و هزاران دانشجو مشغول به تحصیل در این دوره‌ها هستند؛ اما متاسفانه این مراکز بیشتر به جایی برای تفریح و بدست آوردن مدرکی صرفا ثبت شده برروی کاغذ برای دانشجو تبدیل شده است.
از جمله نکات در خور اهمیت مرتبط با آموزش روزنامه نگاری در دانشگاه های غیر دولتی ما می توان به این موارد اشاره داشت: افرادی متخصصی که صرفا به این دلیل که مدرک لازم را ندارند نمی توانند در دانشگاه تدریس کنند اما در سوی دیگر آدم هایی هستند که مدرک دارند اما از روزنامه نگاری چیزی بلد نیستند.
نظام آموزشی ما از پایه مشکل دارد به این دلیل که فکر می‌کند دانشجوی تنبل تنها می تواند وارد رشته علوم انسانی شود و چاره دیگری ندارد و متاسفانه این قبیل دانشجویان وارد حوزه روزنامه نگاری می شوند و علیرغم اینکه ادبیات خوانده اند اما نمی توانند حتی یک انشای خوب بنویسند.
از سوی دیگر محیط دانشگاههای روزنامه نگاری ما مشکل دیگر این حوزه است؛ به عنوان مثال در رشته هنر به فرد می گویند که طراحی کند و در واقع از او کارهای عملی می‌خواهند اما در ادبیات و روزنامه نگاری حتی از دانشجو نمی خواهد که یک نامه بنویسد و دانشجو در ترم های آخر تازه متوجه می شود که وارد چه حوزه ای شده است و گاهی مشاهده می شود که دانشجو به رشته روزنامه نگاری ابراز بی علاقگی می کند و این نشان از گزینش های اشتباه ما در دانشگاه دارد.
کمبود لوازم و امکانات آموزشی در دانشگاه ها مشکل دیگر روزنامه نگاری ما است. ارتباطات بیش از هر علمی تغییرات را به خود دیده است و سرعت این تغییرات بسیار بالا است ولی متاسفانه ما هنوز در سیستم چندین سال قبل مانده ایم و مباحث پنجاه سال پیش غرب را در دانشگاه ها تعلیم می دهیم. همچنین در بعضی از دانشگاه ها وسایل مورد نیاز مانند رایانه برای خبر نوشتن و بررسی سایت ها و اخبار در اختیار دانشجو قرار داده نمی شود.
تجربه و دانش مکمل یکدیگر هستند و طبیعتا وقتی شما از راه آموزش مسایل و تکنیک هایی را درک می کنید در عمل متوجه می شوید که دانش صد در صد پاسخگوی شما نیست. فوت و فن هایی وجود دارد که در بستر تجربه به دست آید. پس باید هر دو را با هم داشت. اگر کسی بدون علم آکادمیک و یادگیری فنون روزنامه نگاری شروع به کار کند مثل آدمی است که یک مسیر طولانی را پیاده طی می کند در حالی که دانش مانند دوچرخه یا موتور سیکلت است. حرفه ای شدن کمک می کند که مسیر پیشرفت را سریع تر طی کنیم. بنابراین علم و تجربه در روزنامه نگاری لازم و ملزوم یکدیگر هستند.
ورود افراد به حوزه رسانه و یا ورود شان به رشته روزنامه نگاری در دانشگاه به صورت اتفاقی است و تحت شرایط خاصی وارد این حوزه می شوند. از سوي ديگر افرادی كه با علاقه به دانشگاه وارد مي شوند يا در طول سال هاي اوليه تحصيل، انگيزه لازم را كسب مي كنند به دليل خو گرفتن به محيط نظري و نداشتن تجربه هاي مهارتي، اعتماد به نفس لازم براي حضور در محيط هاي حرفه اي را ندارند. دانشجویی بهترین فرصت برای دانشجویان این رشته است تا وارد فضای کار شوند و مسایل عملیاتی روزنامه نگاری را یاد بگیرند.
دكتر علي اصغر كيا، مدير گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبايي، معتقد است: «مشكل در نبود امكانات آموزش عملي است و تنها راه حل اين مساله همكاري دستگاه ها و نهادهاي ذي ربط است. با وجود همكاري و تفاهم نامه هاي همكاري، امكان كارآموزي براي دانشجويان روزنامه نگاري فراهم مي شود چون دانشگاه ها توان علمي دارند اما توان عملي ندارند. دانشگاه ها بايد از امكاناتي كه روزنامه ها و سازمان هاي رسانه اي دارند، استفاده كنند.»
پس می توان اظهار داشت مسوولین ذیربط می بایست بستر ورود آنها را در رسانه ها مهیا کنند چرا که این پلی است بین عمل و تئوری.
هيچ دانشجوي پزشكي، بعد از گرفتن مدرك دكترا يكراست به اتاق عمل نمي رود؛ درست به همين دليل هيچ دانشجوي روزنامه نگاري هم «مدرك به دست» نمي تواند وارد تحريريه شود. با اين وجود برخي از دانشجويان روزنامه نگاري در عين داشتن انگيزه هايي كه در طول چهار سال تحصيل، تحريك نشده اند، هرگز به تحريريه ها، وارد نمي شوند و جاي آنها را افراد با انگيزه تر (؟) مي گيرند. برخي از دست اندركاران رسانه اي معتقدند، بسياري از فارغ التحصيلان روزنامه نگاري، انگيزه و توانايي لازم براي اين حرفه را ندارند.
در نتیجه با این همه مساله بسیار دشوار است که روزنامه نگار حرفه ای تربیت کنیم و به قول معروف؛ از کوزه همان برون تراود که در اوست.
