محمد قطبی جشوقانی - سال 1395 قرار بود برای اقتصاد مقاومتی اقدام و عمل کنیم. به نظر میرسد به جای گرفتن گزارش از مدیران، باید روی زمین را نگاه کرد. مقام معظم رهبری تاکید فرمودند باید آنچه روی کاغذ نوشته شده، روی زمین اجرا شود. آیا واقعا روی زمین اقدام و عملی صورت گرفته یا خیر؟
از مردم بپرسیم، شاخصهای اقتصادی زندگی مردم را ببینیم، اکوسیستم کسب و کار را بررسی کنیم، شاخصهای صادرات را بنگریم، میزان توسعه و ارتقای تولید ملی را نگاه کنیم، تعداد کتابها و مقالات منتشر شده در این موضوع را واکاویم، نگرش مدیران را مشاهده کنیم و هرآنچه معیار و شاخص دیگر وجود دارد آن را هم زیر ورو کنیم؛ نتیجه چیزی نخواهد بود جز این که کاری درخور و شایستهی ملت شریف ایران نکردهایم. چرا؟
آیا مدیران دغدغه ندارند؟ آیا سیستمها اجازهی اقدام جهادی نمیدهند؟ آیا اقتصاد مساله اول کشور نیست؟ آیا مردم همراهی نمیکنند؟ آیا دانش و علم لازم را نداریم؟ آیا فناوریهای مورد نیاز را به دست نیاوردهایم؟ آیا هجمههای بیرونی مزاحم هستند؟ آیا خلاءهای ارتباطی داریم؟ آیا اولویتها را نشناختهایم؟ آیا تعامل و اتحاد مدیران ناقص است؟ آیا به جای پرداختن به موضوع، به حاشیهی آن پرداختهایم؟آیا سیاستزدگی مانع انجام کار شده است؟ آیا منتظریم دست غیب بیاید و کاری انجام دهد؟ آیا جامعه و مردم را لایق خدمت ندانستهایم؟ آیا پول و منابع کم داشتهایم؟ آیا...
به نظر میرسد همهی اینها هست و هیچ کدام هم نیست. شاید مهمترین مساله، این باشد که مدیران و متولیان امر مفهوم اقتصاد مقاومتی را درک نکردهاند؛ ضرورت آن را حس نکرده و ارزش آن را متوجه نشدهاند.
اقتصاد مقاومتی نه یک روش، که یک ارزش است. ارزشی که از درونِ معارف دینی جوشیده و به اقتضای زمان ضرورت دوچندان یافته است.
در این وانفسای تورم، تحریم، خشکسالی، ناکامی برجام، تهدید، ناامنیها در جهان اسلام و ... چه دارویی بهتر از اقتصاد مقاومتی میتواند این زخم را التیام ببخشد و ملت سختکوش و شریف ایران را همچنان پابرجا و عزتمند نگه دارد.
چرا مدیران از خواب غفلت بیدار نمیشوند؟ چرا به جوانهای خودجوش و حرکتهای انقلابی و درونزا میدان داده نمیشود؟ چرا اکوسیستم کسب و کار در کشور فلج است؟چرا جوانانِ تحصیل کرده و دانشآموخته سرگردانند و فرصت کار و اشتغال برایشان فراهم نمیشود؟ چرا حمایت از شرکتهای دانشبنیان و هستههای فناور اولویت ندارد؟ چرا علم و فناوری آخرین مقولهای است که روی میز حمایت مدیران قرار میگیرد؟ چرا فکر و ایده و نوآوری در کشور مورد توجه نیست؟ چرا سامانه واردات و صادرات توازن ندارد؟ چرا آب و خاک و کشاورزی مدیریت نمیشود؟ چرا فرهنگِ مصرفگرایی، لوکسگرایی و رفاهزدگی ترویج میشود؟ چرا ذایقه جامعه در موضوعات دست چندم مثل زیبایی بیش از حد تحریک میشود؟ و چراهای دیگر!!!…
و کلام آخر اینکه، تامسئولین به درک درستی از اقتصاد مقاومتی نرسند، تا اقدامهای جدّی و جهادی صورت نگیرد، تا به ظرفیتهای داخلی و حرکتهای مردمی اعتماد نکنیم، تا دغدغه تمدنسازی در دانشوران و مدیران جوشش نداشته باشد و تا به دین و آموزههای دینی تکیه نکنیم، راه به جایی نخواهیم برد.
