حتی اگر یک شب بخوابیم و وقتی بیدار شویم، ببینیم کویر لوت از همه طرف گسترش پیداکرده و تمام ایران را به بیابان تبدیل کرده است و هیچ آثاری از حیات و زندگی نیابیم، هیچ تعجبی نمی کنیم و بی شک در آن روز نیز به فکر منافع و پر کردن جیب های خود و اطرافیانمان می افتیم تا خشک شدن سرزمینمان! هر روز شاهد آن هستیم که کارون ها به حال و روز ارومیه ها می افتند و ارومیه ها، لوت می شوند. اما چاره تنها چیزی است که، نیست!
گسترش صنایع و استقرار ناصحیحشان و آلودگی های ناشی از کارخانه ها یکی از سهمگین ترین ضربات به قلب منابع طبیعی است. با توجه به سیاست های کلی و قوانین و آیین نامه های اجرایی سند دوم و سوم توسعه کشور و آموزش های داده شده توسط واحد آزمایشگاه اداره کل حفاظت محیط زیست، بسیاری از صاحبان صنایع متقاعد شده اند که خروجی کارخانه هایشان را که شامل پساب، گازها و ذرات آلاینده می باشد در محیط رها نکرده و با ایجاد تصفیه خانه و نصب فیلتر از بار مواد خروجی به طبیعت بکاهند و این واحد نیز با پایش و کنترل های مکرر، خروجی های صنایع را با استاندارهای تدوین شده از طرف سازمان تطبیق داده و در صورت مغایرت، با دادن هشدار و اخطار و آگاه کردن صنایع به اثرات مواد آلاینده خروجی به طبیعت نهایتا صنایع موظف به پرداخت خسارت وارده به محیط زیست طبق آیین نامه اجرایی ماده104 و 134 برنامه سوم توسعه، می باشد. اما در اکثر مواقع شاهد عدم رعایت اصولی این موارد، توسط صاحبان صنایع هستیم و کارخانجاتی را می بینیم که با نداشتن تصفیه خانه و عدم نصب فیلتر موجب آلایندگی روزافزون محیط زیست می شوند.
حتی اگر صنایع، آلایندگی تولیدی خود را به روش های صحیح کنترل و مدیریت کنند، در آن حال نیز نمی توان گفت محیط زیست اطرافشان را به نابودی و دست ورزی نمی کشانند. اگر دقت کنیم با یک نیم نگاه متوجه می شویم که در بعضی نقاط کشور ما صنایع و کارخانه ها در اطراف پارک های ملی و مناطق حفاظت شده؛ احداث شده اند، بعضی از تصمیماتی که توسط مسوولین اتخاذ می شود، بی توجهیشان را به عینه نسبت به تخریب محیط زیست نشان می دهد. احداث و اعطای مجوز به کارخانه های صنعتی بزرگ در مناطق حساس محیط زیستی، یکی از این بی توجه های فاجعه برانگیز است.
یکی از این تصمیمات بی رحمانه؛ احداث چند واحد کارخانه خوش قد و بالا؛ کنارشاهرگ یک پارک ملی در استان چهار محال و بختیاری است این چند واحد کارخانه که تنگ صیاد در آینده ای نه چندان دور متوجه زخم هایشان؛ می شود، حاصل تصمیم گیری های غلط در دولت های نهم و دهم است.
پارک های ملی که به محدوده ای از منابع طبیعی کشور اعم از جنگل، مرتع، تپه های طبیعی، اراضی جنگلی و دشت و آب و کوهستان اطلاق می شود که نمایانگر نمونه های برجسته ای از مظاهر طبیعی ایران می باشد و به منظور حفظ همیشگی وضع زندگی طبیعی آن و همچنین ایجاد محیط مناسب برای تکثیر و پرورش جانوران وحشی و رشد رستنی ها در شرایط کاملا طبیعی تحت حفاظت قرار می گیرد، گفته می شود؛ اما متاسفانه پارک ملی تنگ صیاد که در بیست و هفتمین اجلاس شورای هماهنگی بین المللی برنامه انسان و کره مسکون یونسکو که سال گذشته در فرانسه برگزارشد، در شبکه جهانی ذخایر زیست کره یونسکو ثبت شد و به گفته شهرام احمدی؛ مدیر کل حفاظت محیط زیست چهارمحال و بختیاری: ذخیره گاه تنگ صیاد دومین ذخیره گاه ثبت شده بعد از انقلاب اسلامی در یونسکو و نخستین ذخیره گاهی است که برنامه جامع مدیریتی دارد. اما تنگ صیاد، در این استان در میان هجوم کارخانه ها و صنایع اطراف، مورد بی رحمی قرار گرفته است. وقتی خود ما به دست خودمان کارخانه های عظیم الجثه ای را روی سر این پارک ملی علم کرده ایم تا راه نفس منابع طبیعی را ببندیم؛ از این بیداد به سمت چه کسی باید داد برد؟ به طرف مسوولانی که خودشان این پروژه ها و طرح ها را تایید و تصویب می کنند!؟
گاهی پیش می آید کارخانه های مولد آلودگی به اخطاریه هایی که از سوی اداره حفاظت محیط زیست به آنها داده می شود بی توجه بوده و اقدامی در جهت رفع آلایندگی نمی کنند. یک کارخانه آسفالت در چهارمحال و بختیاری؛ چوب بی توجهی به آلایندگی محیط زیست را خورده و به تازگی، فعالیتش از سوی اداره کل حفاظت محیط زیست چهارمحال و بختیاری متوقف شده است. شهرام احمدی مدیر کل حفاظت محیط زیست استان چهارمحال و بختیاری، اظهار داشت: برای این کارخانه پرونده قضایی تشکیل و در نهایت با دستور مقامات قضایی فعالیت این کارخانه؛ متوقف شد. احمدی هدف از این کار را برقراری یک رابطه منطقی بین فعالیت های صنعتی با بهداشت و سلامت عمومی مردم و حفظ محیط زیست دانست و افزود در صورتی که صاحبان صنعت جهت اصلاح و کاهش آلایندگی اقدامات لازم را انجام ندهند برابر قانون با آنها برخورد خواهد شد؛ اما قانون نباید تنها در مورد کارخانه ها و صنایع کوچک، اعمال شود.
طبق اصل پنجاهم قانون اساسی ماده 9 اقدام به هر عملی که موجبات آلودگی محیط زیست را فراهم نماید؛ ممنوع است منظور از آلوده ساختن محیط زیست عبارتست از: پخش یا آمیختن مواد خارجی به آب یا هوا یا خاک یا زمین به میزانی که کیفیت فیزیکی یا شیمیایی یا بیولوژیک آن را به طوریکه زیان آور به حال انسان یا سایر موجودات زنده و یا گیاهان و یا آثار و ابنیه باشد تغییر دهد. اما به نظر می رسد مسوولین در دولت های نهم و دهم زمانی که پروژه های بزرگ صنعتی را چون نقل و نبات، برای احداث در استان چهارمحال و بختیاری، تصویب می کردند؛ هیچکدام نگاه دقیقی به اصل پنجاهم قانون اساسی نداشته اند چرا که در همان دوران احداث کارخانه های بزرگی چون؛ سیمان شهرکرد، پروژه ورق گالوانیزه، کارخانه فولاد یک میلیون تنی، کارخانه فولاد فرخ شهرو... را همگی در جوار پارک ملی تنگ صیاد تصویب کرده اند!
کارخانه سیمان شهرکرد به علت ماهیت تولیدی اش؛ آلایندگی بسیاری را برای محیط زیست به ارمغان آورده است.گرد و غبار حاصل از این کارخانه هوا و خاک را آلوده و متاسفانه به علت آنکه این کارخانه در همسایگی نزدیک تنگ صیاد قرار داد، بیشترین دودسیمان شهرکرد؛ وارد چشم تنگ صیاد می شود!
از طرفی راه اندازی فاز دوم سیمان شهرکرد و از طرف دیگر پایین آمدن سطح آب های زیر زمینی این استان بخصوص در دشت های همواره که تحت تسلط کارخانه ها قرار گرفته است؛ تهدید جدی برای منابع طبیعی و محیط زیست این استان محسوب می شود.
نماینده و سفیر ملی ایران در یونسکو، احمد جلالی اظهار داشت: زمانی که محیط زیست مسموم باشد، پول، کارو صنعت هیچ فایده ای ندارد و نباید این زیست بوم را به هیچ بهایی فروخت! اگر این چنین به بی توجهی و گسترش روز افزون صنایع و کارخانه ها ادامه دهیم، می رسد روزی که دیگر تنگ صیاد زیر غباری از سیمان به چشم هیچکس نیاید؛ حتی یونسکو!
